Świt

Świt oddala czyjeś ramiona
dotąd jeszcze w miłości splecione,
i tylko cisza osamotniona
wspomina chwile w szczęściu minione.

Wstaje nowy poranek,
promyk słońca przez okno się wdziera,
odeszła kochanka,odchodzi kochanek
co tylko wspomnienia z sobą zabiera.

Tak wielce szczęśliwi w swoim oddaniu
srebrzystą nicią gwiazd otuleni,
w najczystszej poezji miłości wydaniu,
czują się bardzo, tak bardzo spełnieni.

Czekają kiedy wieczór połączy
w jednym rytmicznym ciał ich oddechu,
dopiero wschód słońca serca rozłączy,
lecz nocą są pełni radości, uśmiechu.

11 czerwca 2007

autor

czarny63

Dodano: 2007-06-11 20:00:48

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie