*Świt*

Nieprzespana noc, pustka dnia tętniącego życiem...

Zgubiłam gdzieś sen.
Odszedł razem z chwilą,
gdy głową dotknęłam poduszki.
Leżałam bezmyślnie wpatrując się w sufit.
Czas mijał...
Nieprzespane nocne godziny.
Zmarnotrawione myśli...

Za oknem nastaje świt.
Szarawe niebo stoi na pograniczu
Księżyca, króla nocy i Słońca, pani dnia.
Ona właśnie przejmuje władzę.
Wilgotne powietrze rosą poranną obmywa sen z powiek świata.
Zaspana natura uśmiecha się do
pierwszych ciepłych promieni...
Maleńki wróbelek przysiadł na mym parapecie
i zaćwierkał radośne.
Całe to piękno też mnie obeszło.

Z zamyślenia wyrwał mnie dopiero
warkot silnika jednego z aut na parkingu.
Uświadomił mnie, że nastało jutro.
Z żalem podniosłam się.
Usiadłam przy oknie - pewnie tak spędzę
kolejny ciepły, ponury dzień...

autor

siopestrzyczka

Napisany: 2007-07-14 Dodano: 2007-07-22 10:11:16

Ten wiersz przeczytano 520 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie