Symfoniada VII

Ostatni fragment

Zachowaj spokój Justynko weź głęboki oddech i wycofaj się, on nie jest tego wart, widzisz w nim różową maź która miesza się z jego krwią. Błyszczy nad nim aureola i jest spleśniała niczym grzyb, cuchnie.
- Przybliża się szept Maryjki: - Jeśli tylko zechcesz, wyczaruję Ciebię, później zacznę przemijać.
- Tak, nie przesłyszałaś się! Przemijanie nie jest takie złe, pod warunkiem, że nie zgasisz ognia. Dołóż do niego kilka chwil. Spalą się mary, omamy i cała ty. Patetyczny świat pochłoną płomienie. Nie bój się już, nie musisz wycinać zła.
- Czuję wilgoć, przecieram nią twarz. Łuszczy się, wchłaniają się w ziemię i nagle wyrastają z niej uschnięte korzenie. Błyszczą w ciemnościach.
- Cud! - myślę sobie. Składam ofiarę Maryjce i nie zaplam świecy, bo nie jestem godna. Zrobi za mnie to ktoś bardziej kompetentny. Ofiaruję Ci, Maryjko, dragi i gorzkawe wino. – mówię do niej głośno. Wykluje się z nich nowe pisklę. Białe, zwiastujące, że dalej nie ma już nic. Nie dotrze tam światło.
- Wiesz, Maryjko? Kupiłam sobie urnę, taką kolorową, ręcznie malowaną, w czerwone maki. Stoi na kominku i czeka na inną wersję mojej powieści.
Nie ma tam, ani zimy, ani lata a biedronki nie gubią czarnych kropek.

autor

Ewa Kosim

Napisany: 2018-09-12 Dodano: 2018-09-12 18:22:32

Ten wiersz przeczytano 730 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie