Syreni śpiew

Pan żeglarzy i mórz
pędzi swym królewskim rydwanem,
ku błękitnym głębiom oceanu,
gdzie jego bursztynowy dom
mieniący się złociście kolorami muszli
i podwodnych kwiatów.

To Posejdon dziś srogi,
mars pokrywa mu czoło
może skłócił się z żoną
Amfitrytą… niepokorną?

Drżyjcie więc żeglarze pływający
hen…hen… daleko,
po bezkresnych morzach
ku nieznanym przygodom.

Nagle silny wiatr ruszył się gwałtownie
w swym niszczącym zamiarze,
przekraczając znacznie skalę Beauforta.

Czarne wody gniewnie zafalowały,
a rzęsisty deszcz spowił świat
w niezmierzonych ciemnościach.

Ocean zamruczał groźnie,
aby zaraz odezwać się ogromnym hukiem.
Spiętrzone fale napierają, nacierają
z nadprzyrodzoną mocą
bezlitośnie niszcząc co im niewygodne.
Ostatnie mewy przerażone tą gwałtownością,
zniknęły za czarnym, groźnym horyzontem.

Gdzieś daleko zamajaczył… mały żagiel,
w ostatnim geście bezdennej rozpaczy
rozpostarł białe ramiona,
chwilę walczył i miotał się w morskiej kipieli,
lecz natychmiast pochłonęły go sztormowe moce,
stając się jego śmiertelnym całunem
po wieczne noce.

Znękani żeglarze przez chwilę słyszeli
dźwięczny jęk harfy
donośny i drżący,
to śpiew syreni
przepiękny, anielski
wabiący swą mocą
w przedśmiertną drogę,
gdzie kres jej
w nieprzeniknionej głębi.

W oknach stoją ich żony strapione.
One już wiedzą, co przyniósł im los tej nocy…
czas wypełniony smutkiem i żalem.
Bezradnie więc otulają swe drżące ramiona
czarnym wdowim szalem.

autor

Astra

Napisany: 2013-07-01 Dodano: 2013-08-08 11:28:29

Ten wiersz przeczytano 1089 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie