Szantaż!

Raz pewien rycerz z podbitym okiem
co było skutkiem walki ze smokiem,
wyruszył konno na szklaną górę
aby odzyskać królewską córę.

Tam w złotej izbie sama siedziała
i mocny bimber pędzić musiała,
a, że po chemii dziewczyna była
dobre proporcje z sobą łączyła.

Miała zapasy drożdży i wody
i cukier w kostkach (tak dla osłody)
powstawał trunek najwyższej klasy
na który każdy szlachcic był łasy.

Lecz kiedy rycerz wjechał na górę
mający nawet byka posturę,
to nie dał rady wejść do komnaty
gdyż drzwi broniły osiłki taty.

I choć za sobą miał cztery wojny
to jednak bardzo był bogobojny,
nie chciał zabijać tak bez powodu
wszak z książęcego pochodził rodu.

Jednak już wyjścia nie miał niestety
gdyż dla królewny pisał kuplety,
w dodatku grając na mandolinie
śpiewał je marząc o cud dziewczynie.

Zatem osiłkom zadał pytanie:
- Czy któryś tutaj z was pozostanie,
jeśli was mieczem o głowę skrócę
a resztę ciała do fosy wrzucę?

- My tu jesteśmy na rozkaz króla
i żaden rycerz nic tu nie wskóra,
gdy tylko jakieś wykona próby
to doprowadzi go to do zguby.

Przeto więc odejdź woju w pokoju
byś się nie musiał pozbywać stroju,
tych tu pobitych liczymy w setkach
puszczając wolno jeno w skarpetkach!

autor

krzychno

Napisany: 2016-04-10 Dodano: 2018-06-12 16:29:42

Ten wiersz przeczytano 1164 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Satyra Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie