SZARE PROCHOWCE

to co mogą wyniosą na targ
dusza już za psie grosze diabłu sprzedana
kupią los choć niewiele jest wart
w tej pogoni za jutrem od rana do rana

osobowym co dzień piąta pięć
emigrują za chlebem szare prochowce
każdy z nich coraz większą ma chęć
ślepym torem dojechać na życia manowce

zapomną przy gorzkiej herbacie
że to szczęście im jakoś przecieka przez palce
uśmiechają się po wypłacie
raz w miesiącu gdy stać ich na bułkę ze smalcem

wyruszą jak zwykle pod wiatr
w swych nadziejach silniejsi i gotowi na wszystko
by powrócić za kilka lat
tak jak wyszli z tą samą pustą walizką

PAandrzejewski styczeń 2007

styczeń 2007

autor

geddeon39

Napisany: 2007-01-24 Dodano: 2007-01-25 02:45:52

Ten wiersz przeczytano 734 razy

Oddanych głosów: 130

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie