Szaro

Chciałabym oddać ci jakoś
odcień tego popołudnia,
tego momentu, kiedy wychodząc na podwórko,
moja czapka na stoliku rzuca cień.
Moje buty są już lekko uziemione.
Przez okienko słońce pada pod pewnym kątem,
który ma odcień tego popołudnia.

Chciałabym ci oddać w sposób
stuprocentowo dokładny
odcień tego koloru, barwę podłoża, układ atomów
tego momentu, rzucić ci cień, jak linę, ratunku...
Moja stopa już prawie przestąpiła próg.
Przez małe okienko zagląda teraz wilgotna chmura,
chciałabym ci oddać, nie przyjmujesz.

Chciałabym oddać ci, ale jak,
to co mi przypadło z twojego powodu,
sto żyć temu, na tym samym podwórku,
kiedy rzuciłeś cieniem się na moje kolejne losy.
Chciałabym ci oddać ten niuans, uczucia,
które zatopiły wspomnienie ciebie we mnie,
szare, zastanawiające uczucie.

Chciałabym ci jakoś oddać -
ale nie ma cię nigdzie w przestrzeni,
do tego stopnia, że niezależne od kąta patrzenia
nie da się oddać.
Gdybyśmy mieli jeszcze jedno - poczucie zmysłu,
wspólne życie - być może byłoby łatwiej.
Tymczasem jaką ta chwila ma rangę - nie wiadomo.
Wieje pustką, nieodgadnioną, nigdy.

autor

kasia_o

Napisany: 2020-12-28 Dodano: 2020-12-28 17:02:33

Ten wiersz przeczytano 907 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie