Szarość codzienności

Dla Ciebie, dla Was Dla A. i M.

Moje małe marzenia tłuką się jak talerze
Nawet ich nie sprzątnę, nie widzę celu
W ich spełnienie już nie wierzę
Przeciwników mam zbyt wielu

Oni nie chcą bym kimś w życiu była
Mam być jak te marionetki, nieme i posłuszne
Chcą bym tak jak oni żyła
Lecz mnie nudzą te ściany duszne

Nie po to od Boga skrzydła dostałam
I harfę by na niej grać
Takie dary otrzymałam
By krzywdy nigdy nie znać

Ale inaczej się stało
Piękne skrzydło, zakurzone
Tak by rozwinąć się chciało
A wciąż u boku smutne, złożone

Pasje we mnie umierają
Iskra w oku już nie świeci
I to one je, Panie, zabijają
One, Twoje dzieci

Tak jest od lat, niezmiennie
Wciąż męczą mnie te zdarzenia
W moim życiu codziennie
Płaczą niespełnione marzenia…

Monika

autor

Nisia_427

Napisany: 2007-06-24 Dodano: 2007-07-30 15:22:24

Ten wiersz przeczytano 440 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie