Szczęściarz

Odszedł od ludzie już dawno,
Odszedł bo po nic mu byli.
Wszyscy którzy go znali, przestali wspominać
Ci którzy go nie poznali, nie powinni żałować
Stał się pustelnikiem!

Wybrał dziewicze życie,
Życie na łonie natury.
Zakochał się w zieleni trawy,
Zasłuchał w szum drzew.
A Sokół stał się jego przyjacielem

Co wieczór rozpalał ognisko gorące
Ażeby go grzało, jak w dzień słońce
Później to siadał wygodnie
I słuchał ciszy wspaniałej
Która spokojem napełniała jego serce.

Żył tak dziko jeszcze lat kilka
Był szczęśliwy bo zapomniał czym miłość
Czym tęsknota i gorycz porażki.
Myślał, że wszyscy już zapomnieli
Lecz on, czas, pamiętał!

Zestarzał się i sił mu zabrakło
Przestał rozmyślać i patrzyć na krainę piękną
Położył się, lecz już nie wstał.
Szczęściarz już nie zapali swego ogniska
Bo odszedł do Niego. Tego lepszego

autor

Mateusz Invenis Śliwiński

Dodano: 2006-09-18 00:02:21

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie