Szczęście moje

Słyszysz?
Kroki tuż za nami, za rogiem,
Ustały na chwile by zmienić się w szum wiatru.
Chodźmy dalej, ostrożnie, cichą alejką pomalutku.
Nikt ich nie zauważy, są niczym szelest gałęzi.
Ciągnij mnie za rękę a ja podążę za Tobą.
Wciąż za nami przemyka cień, to one nas gonią.
Uciekajmy szybko! Deszcz zatrze nasze ślady.

Wiem,
Ukryjmy je w martwej fali, w trumnie, na dnie,
Tam gdzie światła nie ma, cienie nie istnieją.
Pozostawmy je w mroku już na zawsze, Ty i Ja.

Odrzucam wyrzuty co gryzą me sumienie za dnia.
Będziemy teraz sami Ty i Ja, szczęście moje,
co prowadzi mnie za rękę...

autor

Wolnywniewoli

Napisany: 2009-09-16 Dodano: 2009-09-16 16:30:52

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie