szlafrok życia
wślizguję się w szlafrok życia
jak wiatr między liście
nie ma dla mnie miejsca
nawet pomiędzy upadkiem
a szelestem śmierci
błądzę pomiędzy samotnością
a samotnością jeszcze głębszą
zbierając do duszy
kamienie patyki i gwiezdny pył
autor
morfea
Dodano: 2007-11-21 00:07:51
Ten wiersz przeczytano 643 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Do samotności też można się przyzwyczaić czasem jest
najlepszym przyjacielem bo nie zawiedzie .Smutny
wiersz ale zrozumialy samo życie .
samotność jest ciężkim przyjacielem...nie
przytuli...nie zagada...kamieniem jest dla duszy...
Duży plus za kamienie, patyki i gwiezdny pył. Reszta
też niczego sobie. Gratuluję kunsztu:P
wszędzie znajdzie się trochę miejsca, dla każdego;)
nie musisz wybiera między młotem a kowadłem, zawsze
można się wycofa lub ominąc:) Bardzo ladny wiersz:) z
głębokim przesłaniem