Szlak
Twoje, moje serce, a wokół niepokój.
Drżący strach oniemiał na chwilę.
Jak zrozumieć niezrozumiałe, myśli
pędzą na oślep. Pustka w tyle.
Ciemność zapadła nad równiną, chmury
szarością przykryły nadzieję.
Dokąd zmierzać, w którą stronę się udać?
Radość gaśnie. Ogrom płomieni.
Rozdarte serce i dusza, podążają
szlakiem niegasnącej nadziei,
aby odnaleźć to co utracone,
wśród wiosny zielonych odcieni.
autor
wiki20
Dodano: 2019-04-07 12:56:42
Ten wiersz przeczytano 1719 razy
Oddanych głosów: 39
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (38)
z nadzieją w zieloną bramę która prowadzi do nowych
doznań:-)
pozdrawiam
Nadzieja jest niezbędna każdemu z nas. Pozdrawiam.
Wiosna i nadzieja są jak siostry bliźniaczki.
Pozdrawiam
Dobra refleksja.
Pozdrawiam :)
Optymistyczne zakończenie daje nadzieję na nowe
uczucia.
Pozdrawiam niedzielnie
Ten szlak to dobry wybór...
Pozdrawiam :)
wiosna to najlepszy klej dla rozdartych serc. życzę
ogromu płomieni. :):)
Wymownie i i z nadzieją w tle.
Wiosna ma to do siebie, że odradza przyrodę i uczucia
pączkują by rozkwitnąć miłoscią niczym pąsowa róża.
Pozdrawiam serdecznie Viko