Szmaragd
Skóra biała niczym płótno,
Zielone żyłki jak kamień szmaragdu ,
Płynąca w nich krew martwa,
Była piękna , stworzona przez bogów,
Leżała samotna w ciemności,
Blizny na jej ciele tworzą obraz,
Jej noce w szmaragdowe bezsenności
zamienione,
Oczy czarne jak węgiel , wygaszone z
płomieni,
Pogrążona w nicości.
autor
Małkosia
Dodano: 2020-04-14 19:04:48
Ten wiersz przeczytano 707 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Daje do myślenia.
Z jednej strony podoba mi się tak dramatyczny i smutny
wiersz. Z drugiej, życzę weselszych tematów i...
nadziei na lepsze chwile.
Bardzo smutny obraz. Teraz pierścionek, który właśnie
dostałam,
będzie mi się kojarzył z tym wierszem.
Pozdrawiam autorkę:)