Sznureczek

Sznureczek
     wieczór – wczoraj – dzień jak co dzień, ale inny ,piękniejszy, barwny , dzień który wniósł w moje życie zmiany – wniósł piękno – jakie ono – sięgam do dnia tego szczególnego wczorajszego , czyżbym odnalazł zgubiony z przed laty ukochany bibelot, czyżby przez mój dom przewiewem wchodziło słońce, jego ciepło, czyżby dom mój stal się tym z którego w każdym kąciku wazonik z bukietem frezji roznoszący ich zapach dający radosne podniecenie, czyżbym był tym kim natura obdarzyła mnie pięknym miłowania.
-         Podnoszę zagubiony bibelot, to sznureczek sprzed lat na którym matka ma związała węzełek bym nie zapomniał podlać kwiatów na przyokiennym balkoniku, bym dal im życie .Dał im życie .
-         To wspomnienia sprzed lat , a przecież ten sznureczek , ten węzełek ma mi przypomnieć to co było wczoraj , wczoraj na moim ekranie , w moim pokoju , otwarły się chichotko drzwi gdzie weszła miłość, z nią ciepło i zapach lawendy.
-         Nieporuszony tym zjawiskiem dałem się objąć temu ciepłu, tej pięknej miłości , dałem się bezwiednie unieść ku radości miłowania, ku pięknu którego oczekiwałem w sercu .
-         To zjawisko piękna usiadło obok mnie kreśląc w powierzy słowa , te które pachniały miłowaniem mnie – kochaniem , kochaniem.
-         Nie pragnę wyzwolenia z objęć , chcę tej pięknej tej niewoli , chce ja kosztować jak kosztuje się przygotowany dla kochanka eliksir, chcę się go napić
-         Odwracam głowę szukając wzrokiem tego zjawiska, tylko światło monitora oświetla pokój a tam obok drzwi ona , pachnąca, tańcząca dłońmi które malują w powietrzu kwiaty , kwiaty barwne – kwiaty dla mnie.
-         Czy wolno mi podnieść wzrok, by zapamiętać to czego serce od zarania życia oczekiwało, czy wolno mi podejść i dotknąć moja cielą dłonią, czy wolno?
-         W bezruchu z oczami wilgotnymi od niespodziewanej wizyty , radosnej wizyty czekam by otrzymać gest pozwolenia, gest piękna ku mnie kierowany
-         W ciszy swego serca słyszę glos, dźwięczny jak dzwoneczek na zakopiańskiej hali , dzwoneczek wydzwania imię pięknego zjawiska.
-         Jak uchwycić ten czarowny dźwięk i powtórzyć w ciszy to imię, jak zamienić muzykalny glos serduszka dzwonka na moje serduszko, jak , jak....
-         W ciszy drgającego w pokoju powietrza skinieniem żegna mnie istota której imię zapamięta serce ,a uśmiech zwiastuje ,że wróci ,że będzie
-         Odprowadzam do drzwi wymawiając po drodze zaklęcia chłopca , któremu dzieciątko w wigilijna noc obiecało piękne dorosłe życie
-         Zostawiłem nie zamknięte drzwi, stałem w oczekiwaniu
-         Mijają minuty trwające wieki , wolno dłonią je odchylam , odchylam, odchylam....
-         Stoisz TY , Ty zapisana imieniem w moim sercu , niepewna , oczekująca, w pąsach mego gestu zapraszającego do domu i do mego życia
-         Stoję oczarowany Twoja urodą , Tyś zjawiskiem mi , Tyś tą co wnosi , wnosi i wnosić będzie piękno każdego dnia, nocy , godziny uśmiechniętymi oczyma wyciągam ku Tobie ręce zapraszające , pragnące przytulić, pokochać
-         Przytulasz do mnie swoja głowę – obejmujesz , słyszę ciche , Bolku, jestem, jestem, jestem ...

Opisałem siebie:slonzok

autor

slonzok

Napisany: 2017-12-14 Dodano: 2017-12-14 01:34:39

Ten wiersz przeczytano 399 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie