Szok

Otwieram oczy, myślę : " Rady nie daję,
To zły dzień! Zatrzymam go...
Czas w miejscu staje?"

Naprzeciw kobiecej intuicji - wstałam
O te smutki, jak kakao sama rozlałam.

Szok - nadal trwa.
Czemu ty? Czemu właśnie ta...
Chwila? Ten moment?
...
Stoję tu sród znanych mi osób.
Dziś nie powiem, że mam swój rozum.
chodzę - jak dziecko. Niczego nieświadome,
Zaspałe, zacofane... Jak chore!
Rozglądam się - serki łez!
A ja...? Nie płaczę.
Chyba już nie potrafię.

A teraz boję się, że następny poranek
Będzie taki sam - pełen zagadek.
Nie pozwalam, by strach przed przegraną
Wyrzucił mnie z gry,
Choć przez niego tak często płynął łzy.

"Mamo... Zycie boli.
Daje mi ostro w kość
I choć nie działa na nie moja złość...
Ne poddam się! Pojdę dalej!
Nie pozwolę, by ktoś sprzedał moje skrzydła białe!
Pójdę! Choćby sama...
Choćby niekochana.
Pójdę tam gdzie do nieba brama...
Z moimi skrzydełkami!!!

... :( To na razie tylko teoria.

autor

Claudiia

Napisany: 2008-04-28 Dodano: 2008-04-28 22:05:10

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie