W szponach nałogu

Codziennie działkę zwiększać muszę,
nałóg mnie niszczy, trawi mą duszę,
pułapka śmiertelna, codzienna udręka,
strach przed śmiercią, w bliznach cała ręka,
a najgorsza samotność, wszyscy trzymają się z daleka,
jestem jak zebra wśród lwów, wśród zdrowych- kaleka.
Dopada mnie agonia, śmierć jest coraz bliżej,
czuję tajemniczy smak wieczności i jest już coraz lżej,
nareszcie uwolnię się, zniknę z tego świata
na którym narkotyki niszczą mą matkę, ojca, brata......

autor

bluszcz89

Napisany: 2004-11-17 Dodano: 2005-09-04 20:00:08

Ten wiersz przeczytano 622 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie