W szponach smutku....

Ponura pogoda smutny
nastrój niesie.
Myśli kłębią się w głowie.
Powracają i powracają
natrętnie
Czujesz się pozostawiona
sama sobie.
Łza, łzę zostawia w duszy.
Marzysz, by w kroplach
deszczu zmyć łzy smutku.
Zobaczyć kolory tęczy.
Znaleźć uśmiech i radość.
Wiatr niech rozwieje chmury,
ten czas ponury.
Wierzę, że po czarnej
nieprzespanej nocy,
blask poranka uspokoi serce.
Z głowy odpłyną myśli smutne.
Zauważę piękno otoczenia.
Kłaniające kwiaty i drzewa.
Ludzi uśmiechniętych, miłych.
Słońce zaświeciło radośnie,
życzliwość i pogodę ducha niesie.
Uśmiech mam już na twarzy.
Teraz smutek przyjść się nie odważy.

autor

@Krystek

Napisany: 2018-08-05 Dodano: 2018-06-05 08:03:13

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie