Sztorm

Usiądź chłodząc skroni wiosenne powiewy,
Jak dotyk rąk dech wstrzyma, a zadrżą słowy.
Od kiedy w twym ogrodzie pod ciemnymi krzewy
Żar obłędny, błogi lęk, woni zawrót głowy.

Przy brzegu czekać będziesz. A gdy dotknę ziemi,
Pereł rozkoszy krople od mokrych łez ślepych
Milczące, będą naszym pojednaniem. Niemi
Popatrzymy na skarbów góry wzięty przepych.

Wiosło złożę, zwinę żagiel, w głąb swą flotę
Nieść będę niespokojnie przez morza godziny,
U progu ukojenia. Fale miękkie, złote
Na których rozkosz wpłynie w zburzone krainy.

A gdy na wód senności zaczną padać cienie,
Łódź zmęczona sztormem oplecie cum swych głowy
Morze będzie tak ciche jak nasze zmęczenie.
Czekając w utęsknionym porcie na rejs nowy.

autor

One Moment

Napisany: 2018-06-14 Dodano: 2018-06-14 13:19:12

Ten wiersz przeczytano 2109 razy

Oddanych głosów: 46

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie