SZTUKA KOCHANIA
Wybaczyć i zrozumieć zło
pokonać siebie
zapomieć o miłości, bólu
wymazać z pamięci złe chwile
załatać serce nicią nadziei
Sznur łez zamienić w perły
obolałą dusze uleczyć wywarem dobroci
zemstę zakopać w dolinie mgieł
kochać i czuć to uczucie
na skrzydłach wiary odfrunąć
w ramina nocy
marzyć o zachodzie słońca
liczyć gwiazdy
blaskiem ogrzewać następny dzień
autor
Anna-Przeworsk
Dodano: 2010-11-23 14:31:32
Ten wiersz przeczytano 504 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (6)
sztuka kochania..warto czekać na taka miłosc...
ładny wiersz, podoba mi się, faktycznie - warto kochać
wbrew wszystkiemu
"obolałą dusze uleczyć wywarem dobroci" zostanie Ci
trochę, podzielisz się? ciekawy splot...czekam na
wywar:))
..."zemstę zakopać w dolinie mgieł"... Jakieś to chyba
banalne jak na wiersz stwierdzanie. Tu dobre metafory
mieszają się u Ciebie z kiepskimi alegoriami. Ciągle
musimy się uczyć i wyrastać z banału, ku pagórkom
poetycznym. Pozdrawiam i daję mimo wszystko +!
"obolałą dusze uleczyć wywarem dobroci" wykurować ją i
o miłości nie zapominać. Pięknie. Pozdrawiam :)
Dlaczego zapomnieć o miłości? Fakt, że jest ona czasem
przyczyną tego bólu, ale dzięki niej spełniasz to o
czym piszesz w drugiej zwrotce. Miło było przeczytać.
Pozdrawiam:)