Sztuka latania

Dla czytelników :)

Na murku fontanny siedziałem
i na dziewczynie pięknej
na ławce trochę dalej wzrok mój zatrzymałem,
bo takiej przygody to jeszcze nie miałem:

Na ławce obok tej dziewczyny znalazłem się,
za rękę trzymając ją,
policzki mi zapłonęły lekkim rumieńcem.
Była prześliczna o oczach brązowych,
a włosach bordowych,
kiedy się odezwała głos cudowny miała:

Wstań i podążaj za mną.
Dokąd? – pytanie z ust mych padło.
Do gwiazd – zachichotała w odpowiedzi.
Szarpnęła mnie za rękę,
poczułem w żołądku ucisk,
a za chwil parę rozpoczęło się latanie.

Frunąłem po niebie
razem z tą dziewczyną,
salto, piruet, korkociąg na niebie.
Puściłem jej rękę i sam już latać,
lecz z nią obok siebie, bo tego właśnie chciałem,
mijałem chmury, śmiałem się w głos
Sztuka latania tak to nazywała
i zupełnie tak jak ja
z radości w niebie trwania się głośno śmiała.

Wylądowaliśmy w parku obok tej ławki,
mrugnięcie oczami
i zamiast niej ujrzałem figurę fontanny.
Obok dziewczyny siedział facet wysoki,
a ja się na nich gapiłem jak jakiś niezbyt przytomny.
Kolejna przygoda, oj jaka szkoda, co za przeżycie,
lecz nie będę go trzymał skrycie.

Pobiegłem do domu, komputer załączyć,
aby podzielić z się wami,
moi kochani, tymi cudownymi wydarzeniami.

Czekajcie na przygodę następną cierpliwie,
bo sam nie wiem kiedy i jak
wyobraźnia moja mi następną podsunie.
Przygoda jest długa,
lecz pamiętajcie, to nie obłuda,
bo wiem, że kiedyś znaleźć dziewczynę mi się uda.

_Tomek_

Dziękuję za odwiedziny, wszystkie głosy i komentarze :) pozdrawiam.

autor

sarevok

Napisany: 2016-07-11 Dodano: 2016-07-11 11:06:02

Ten wiersz przeczytano 612 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Biały Klimat Radosny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie