Tajemnica

Są tajemnice tak wielkie,
że nawet szept zdaje się płoszyć je swoim ciężarem.
Tajemnice tak wspaniałe,
że mogę tylko podziwiać,
resztę oddając Tobie.

Nikt tego nie widzi,
to sprawa między nami.
Coś co było na początku,
ten moment kiedy czas był dopiero w Twoim zamyśle.

Widziałeś!

Wszystko zbiegało się tak doskonale do tego momentu w którym i ja widzę.

Tak chciałeś!

Tak chciałeś bym poznał Prawdę i Ona jest mi weselem, Życiem i obietnicą radości z dala od ciemnych wód samotności.
To już nie ja, tamto minęło, pierwsze rzeczy przeminęły. W nich był jakiś sens pierwotny, jedynie przedsmak tego czym jestem i czym będę w Tobie.
Ciemne wody jaśnieją, bo się zbliżasz.

To zwierciadło!

Ciernie przemienione w chwałę, słabość jaśnieje mocą... tyle tu tajemnic a wszystko w odbiciu mojej twarzy?!
Nie pozwól mi zbłądzić Panie, nie pozwól bym uwierzył, że bez Ciebie mogę cokolwiek.

Ludzie klaszczą... dlaczego ludzie klaszczą? Gdyby wiedzieli...!
Jak wielką samotnością jest pragnąć tych oklasków, wyczekiwać pochwały.
Nie chcę dłużej grać w tym teatrze.

Nie muszę!

Prawdziwe tajemnice są za kotarą, tam niewielu zagląda.
Kto z nas zobaczył dźwięk, lub kolor bezbarwny?
Zejdź ze sceny a zobaczysz.
Nie mów, że żyjesz tylko dlatego że słyszysz jak skrzypi pod Tobą parkiet. Nie mów, że niczego nie potrzebujesz bo z widowni lecą róże.

Zatrzymaj się,
wciągnij głęboko powietrze.

Może tęsknisz za zapachem sosny?
Może sosny rosną za kotarą?

Uwierz mi są piękne,
szlachetniejsze niż za dni twego dzieciństwa.
Dni beztroski.

Niebo istnieje,
To żadna tajemnica.

autor

Badger

Napisany: 2018-06-04 Dodano: 2019-06-04 21:06:03

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie