Tajemnicze zauroczenie

Od kilku dni wracam do domu ze szkoły, zawsze tą samą drogą, obok klasztoru Karmelitek. Jest tam duże drzewo, rośnie ono koło klasztornego kamiennego ogrodzenia. Pod drzewem ławeczka na, której siedzi tajemnicza dziewczyna. Ona siedzi tam i czyta książkę, nie widzę co czyta, więc domniemam że czytać może; Biblie, a może jedno z dzieł: Witkacego, Kafki, Bułhakowa. Przechodząc obok, podświadomie zwalniam kroku, przez krótką chwilę patrzymy na siebie wymieniając delikatne uśmiechy. Byłem zafascynowany tym naszym przypadkowym i zamierzonym spotkaniem. Z mojej strony było to oczekiwane i szczególne spotkanie. Fascynowała mnie jej osobowość, nie przestawałem o niej myśleć, zaniedbałem się w nauce. Ona była taka szczególne, delikatna i silna równocześnie. Moje zauroczenie chyba bliskie było miłości, chociaż znaliśmy się tylko z widzenia. Pewnego dnia nasza wychowawczyni przyszła na lekcje i to nie sama, a w towarzystwie mojej znajomej i przedstawiła nam ją , jako nauczycielkę języka polskiego. „Moja dziewczyna”- rozejrzała się uważnie po klasie i powiedziała do mnie z tym swoim tajemniczym uśmiechem- „my już się troszeczkę znamy”. Postanowiłem być prymusem z polskiego.

autor

Lolcio

Dodano: 2005-04-02 06:20:46

Ten wiersz przeczytano 1357 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Szkoła

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie