i tak

czymże byłabym bez nieistnienia

Przekraczam próg
zimne powietrze otula mą twarz
i tak patrzę
kolejny biały puch położył się
na twardym gruncie
i tak myślę
przybyło mi młodzieńczych lat
i tak dumam
ile jeszcze przede mną dróg,
ile zakrętów
i tak rozważam
jakie cele,
plany,
pragnienia
i tak otwieram się
na marzenia
i tak twierdzę
czas lubi zmieniać


i tak widzę
życie to ulotny stan


i tak nie boję się,
że za kilka lat zostanie po mnie proch.

autor

princess16

Dodano: 2009-02-15 12:59:35

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie