Tak człowiek rodzi się

Ty co masz na koncie pieniądz przecudny i drogi

Sądzisz, żeś bogaty - a tyś jest ubogi -

Co masz tytuły - doktoraty, habilitacje

A nie masz mądrości - na nic twe racje !

Bo duch do podłoży takich nie sięga.

On na WYŻYNIE - bo jest POTĘGĄ!

Nie masz go w wiedzy ani na kontach

Ani w przestrzeni i widnokręgach

Ani na Areopagach w dialogu Greka -

Gdzie zatem on wzrasta? i gdzie się wylęga?


Na ludzkich skrzydłach do niego się wzlata

Bo on nie zejdzie nigdy sam na dół

Za żadne skarby i pieniądz świata.

A do tej jazdy ten tylko jest zdolny

Kto myśli, czuje i sercem jest wolnym!

I spalił za sobą materii mosty

I stanął młody, świeży, jasny i prosty

A nie jak stary zgrzybiały

Co dźwigał materii puste ciężary,

Co umie fruwać jak kaczor stary,

Ten się nie wzbije do lotu ptaka

Na punkt najwyższy gdzie są orłowie -

Bo tylko jemu jest podróż taka -

Pozbawion ciężaru materii ołowiu.

Kto się nie wstydzi wolnego ubóstwa

I się nie przejrzy w odbiciu lustrach,

Że tylko gdy stanie nagi

Może być tylko duchem bogaty

Przez smutek i radość i szczerość i skruchę

I słabość i wszystko co ludzkie -

tak człowiek rodzi się w duchu.

http://agamemnonvppl.blogspot.com

autor

Agamemnon

Dodano: 2009-01-03 00:30:38

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie