Tak mocno

Światło przysypiającej lampy zagląda przez okno.
Rękawem zasłon przeciera zmęczone nocne czoło.
W oczach piasek. Klosze posłusznie chyba jej mokną.
Lecz ona wytrwale oświetla drogę zbłąkanym aniołom.

Ja bez swego anioła dziś w przerażeniu krzyczę - proszę
ocal mnie, żebym nie przepadł w samotności bez wieści.
Nie chcę więcej kolejną noc płakać w swego snu poszew,
rozpaczy już nie sposób niemymi snami streścić.

Krągłością łzy staram się jak mogę, chociaż drobinki
Ciebie odzyskać z minionych, rozpadajacych się dni.
Jeśli się udaje czczę je jak najdroższe zapominki,
by po chwili, traumą przeżywać od nowa jak się śnisz.

Nocą przychodzi mi z naszych zanikających wspomnień,
wyrywać wszystko z przemilczającego echem głosu,
by nimi oszukiwać siebie, że biegniesz teraz do mnie,
by przetrwać kolejną noc - to jedyny znany sposób.

Rzucam własną w zatraceniu schorowaną wytrwałość.
Diamenty pod powieką kreślą zarysy ust na moich
wiecznie spękanych wargach w domniemaniu skarg - już dość ich!
Leżę ściśnięty, bo wiem, żebym nie ustał - tak bolisz !

autor

Arturro

Napisany: 2019-11-20 Dodano: 2019-11-22 12:12:48

Ten wiersz przeczytano 919 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie