Tak niewiele do szczęścia

Czy pamiętasz pejzaże ciut z odcieniem sepii,
w których skrzyły się w słońcu sople, jak diamenty,
utrwalone w sezonie z kropli zamarzniętych,
kiedy w biegu ze strzechy tuż nad ziemią krzepły.

W oszronionych oddechach u sań końskie chrapy,
rozdzwonione sunęły przez białość bez granic
i po drodze mijały na szkłach malowanie
bożej ręki, co w bieli świat skryła pod czapą.

Rodem z baśni w obrazkach, jak zaczarowanych
przymuszały do zmagań warunki surowe;
w przemrożonych minusach, gdy szalała zamieć,

gdy mróz w chacie nad ranem w kuble ścinał wodę,
a tęsknota za wiosną wzmagała przetrwanie,
to człek bardziej o ciepło, dbał niż o wygody.

autor

budleja

Napisany: 2013-02-06 Dodano: 2019-02-06 08:37:00

Ten wiersz przeczytano 1645 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Sonet Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie