Tak po prostu

W szepty zimnego deszczu otulony, ze wzrokiem w nieba błękicie rozmarzonym
Staję na przepastnej pustki krawędzi, z mym sercem na złotą kłódkę zamkniętym
Gdzie nie ma już miejsca na demony, gdzie zegar przesał pędzić jak szalony
Nową melodię zapalam pośród ciemności, kładę kres lodowatej nicości
Co przez młodość ciągle mnie zwodziła, tysiące uczuć bezdusznie osierociła
W popiołach wygasły zranione nadzieje i żaden głupiec już się nie śmieje
Wobec nowej potęgi zdjęci twrogą, uciekają przez nadciągającą pożogą
Która strawi świat z kłamst utkany, gdzie nie ma mostów, a są tylko ściany
Pośród setek zielonych płomieni, na niemych kurhanach usypanych z kamieni
Przeszłość oddaje mi to, co zabrała, choć moja wiara sromotnie zmurszała
Upijam się ostatnimi młodości kroplami, choć już niebawem wraz z królami
Zasiądę z radością przy okrągłym stole, bo każdy z nas dzierżył niedole
Co w mitach i legendach zamknięte, a dla lichych śmiertelników niepojęte
Już Jutrznia zajaśniała na nieboskłonie, nasze rozrachunki są już skończone!

autor

Wojtas Wierszokleta

Napisany: 2021-04-03 Dodano: 2021-04-03 12:18:51

Ten wiersz przeczytano 652 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie