tak. śmierć

śmierć przyszła tak blisko
zapukała do stwardniałych drewnianych drzwi
ogłosiła ideę wartości wyolbrzymianych słowami
nieprzyjacielskich ust

wiem kto ją przyniósł w czerwieni zbrukanych
na noszach czasu otulonego białą serwetą
tylko że kwiat nadziei wydłubany z twojej dłoni nie pozwolił mi
odejść do sąsiedniego miasta

żyję pomiędzy czasem przestworzy
pomiędzy lasem a ziemią w konarach schowanych przed cieniem
wczorajszego dnia
tylko grad niekiedy obsypuje kartki kalendarza który mi podarowałeś
tysiąc lat temu

wiem iż doskonale pamiętasz ten cudowny dzień
podobnie jak oni pamiętają tamten
ja też im nigdy nie zapomnę tego co zrobili
z jedyną tylko różnicą

zapłaci im za mnie w słusznym czasie
w momencie którego najmniej się będą spodziewać
nie ma znaczenia nawet jak ale na pewno

a w tedy ja
pośmieję się w jego dłoniach
wraz z moim bratem świętej pamięci

autor

Emilia Szumiło

Napisany: 2007-06-05 Dodano: 2007-06-05 18:47:22

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie