Taka moja refleksja.

Życie dla czegoś lub kogoś jest podzielone na etapy.
Porównujemy je praktycznie do wszystkiego co kojarzy się z pięknem lub smutkiem, a niesie to za sobą doświadczenia.
Patrzymy na życie przez pryzmat przeszłości, oceniając podobną chwilę na poprzednią skale. Stworzono nas zanim siebie poznaliśmy.
Sens tego kim się jest, gdzie, jak i po co?
Odkrywamy właśnie przez błędy.



Jak zostanie rozpoznana prawda bez dowodu?
Czym więc ona jest?
Faktem, słowem czy przypuszczeniem?
Intuicją a może skojarzeniem?



Gdzie mieszka sens każdych naszych kroków?
Gdy wszystko wyginie, czy życie nadal będzie życiem, czy może zmieni swoją nazwę?
Gdy chmury przestaną tańczyć ze słońcem, kto będzie królem na niebie w nim oraz na ziemi? Nad każdym z nas jest zawsze ktoś wyższy, stąd istnieje nasz strach i wiara, czasem nadzieja oraz szczęście.
Tam gdzie szukamy odpowiedzi, natykamy pytania.
Odpowiedź często jest następnym pytaniem, bo nikogo nie ma tu po raz drugi aby mógł wiedzieć wszystko, nie znając wszystkiego; a tym bardziej nie rozumiejąc siebie.
Dlatego też prawda jest powtórką czegoś co za pierwszym razem zrozumieliśmy.
Zmieniamy się z każdym rozdziałem.
Otwieramy drzwi dojrzałości, miłości, czyjeś śmierci, życiowego upadku.
Mając swój dom kształcenia, posiadamy mnóstwo pokoi lecz musimy po prostu zdobyć do nich klucz, a najważniejszym etapem by pojąć nas i innych to po prostu być.
A więc czym jest sens życia?
Drogą na której zawsze jesteśmy, plan czy może marzenie?
A czy wszystko musi mieć swój morał, wnioski i naukę?
Życia nie jesteśmy w stanie się nauczyć, jak możemy umieć to co nas nie spotkało, a zamierza zaskoczyć?

autor

dreamer10323

Napisany: 2017-02-14 Dodano: 2017-02-14 12:49:36

Ten wiersz przeczytano 637 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie