Taki czas

Coraz mniej bywam w wierszach.
No trudno.
Myśli rwą się na przestrzał.
Duch usnął.
I my już nie ci sami, ciepło zmył słowa granit.
I smutno.


Jak ten ptak, co do lotu się zerwał,
by w przestworzach radośnie szybować.
Uniósł marzeń ogrody do nieba
i skonał.

Życie wciąż mruga do mnie -
zielenią.
Czas pogody gdzieś odszedł.
Nie ze mną.
Wykuł pustkę i zranił, tylko żal pozostawił.
Coś pękło.


Nie ma słów, które chłody ocieplą.
Gdzieś odeszły - daleko, w niepamięć.
Jak matczyna opoka - w bezkresność.
Na zawsze.


Zanim gniew weźmie górę,
odejdę.
Nie dam żalom się unieść.
Są zbędne.
Kradną radość i ciepło, chwile życia w nich więdną.
I drętwe.

Czas pomoże zapomnieć, oddalić
co tam skomli i żali się głośno.
Znowu wierszem rozkwitnę.Nakarmij
mnie wiosną.

autor

magda*

Napisany: 2019-04-04 Dodano: 2019-04-04 10:06:15

Ten wiersz przeczytano 1975 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie