tam.

Będę jak wszyscy posągiem człowieka.
Bez serca, które kocha i czeka.
Bez duszy marzeń i wspomnień,
których teraz nie potrafię zapomnieć.

Pozbawiona uczuć pójdę mroczną drogą,
będę mijać ludzi, którzy uwolnić się nie mogą.
Których ogarnie gorzki żal i smutek ponury,
od którego pociemnieją nawet chmury.


Napotkam wielu fałszywych ludzi,
ludzi, którzy mnie zniszczą,
choć ciągle będą wspominać o miłości,
lecz na prawdę w ich sercach będzie nienawiść gościć.
Ciemność potężniejsza od światła,
wiatr silniejszy niż huragan.

I spoglądać tam będę na morze pozostałości z ludzkich dusz,
fragmentów których nie zniszczy nic w nas,
których nie pokona nawet okrutny czas.

Dotrę do piekła, które wygra walkę z niebem.

...

autor

piórko

Dodano: 2007-11-16 17:00:35

Ten wiersz przeczytano 592 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie