Tam, gdzie szczęście za dramo...

Żyję na świecie,
gdzie, błądząc głową w chmurach,
o nos dumnego pawia
można zahaczyć.

Zaprowadź mnie tam
gdzie zimnych drani
się ogrzewa,
a prawem jest
ludziom wybaczać.

Chcę poznać hipokrytkę,
która rano
jedną tylko twarz maluje,
dusigrosza
co przy życiu
zostawia pieniądze.

Zaprowadź mnie tam, gdzie z radością
czarną owcę
przyjmuje się w stadzie,
gdzie nie liczy się
władza, pozycja i żądze.

Powiedz mi,
czy zawsze trzeba
dmuchać na zimne,
ludzkiego obawiać się słowa?
Czy można
spotkać
optymistycznych desperatów
i mimo wielu kompleksów
powiedziec sobie:
do góry głowa!

Bo nie chcę żyć wśród ludzi,
którzy, zamiast deski ratunku,
żelazne kule ci rzucą,
o przysługę prosić ich musisz,
a gdy w bagna wsiąkasz,
plecami się odwrócą.

Był Jezus,
który starał się
im drogę wskazać,
lecz i On nie nauczył ich
miłości.
Ja się nie boję,
ja wiem doskonale:
zbliża się
Godzina Sprawiedliwości.

autor

drazeta

Dodano: 2007-01-25 15:24:28

Ten wiersz przeczytano 436 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie