Tam mnie o rękę poprosisz.

W krainie poezji pięknej dziewczyny

W krainie poezji

wszedłem poprzez Twoje ogrody w labirynt w którym krążę.
Nie mam najmniejsze woli by go opuścić, każdy krużganek, alejka tchnie czymś dla mnie niebywałym -tego piękna co tutaj zawsze chciałem.

Są u Ciebie kwiaty i łąki, strumyki szemrzące, są urwiska połacie łąk gdzie weny życiem pulsujące
Niebo masz otwarte na przestrzał, na miłość i tęsknoty, zamknęłaś drzwieża*) dla prostoty.
Czego nie dotknę wzrokiem, serce mnie pyta, czy może tak być, że serce piękno chwyta

Jak smutno,że kartki nie starcza na napisanie słów młodości, ode mnie od starca.
Bawić się słowem, odrzucać brzydotę i szarość, ty to potrafisz, tu u Ciebie zatracam swą starość

Prężnie przebiegam alejkę za alejką, wszystko tu barwne,wszystkie myśli ku pięknu biegną
Stanąłem jak wryty, język zasechł w gardle spotkałem niebiańskość, dziewczynę , przed nią na kolana upadnę.
Klęcząc podnoszę wzrok ku górze, ku licom dziewczęcia, poznaję te rysy, ten uśmiech, to ty w pełni słońca.
Wstań rzecze dziewczę i pod rękę prosi, pójdziesz dziś do mnie w gości. Już jestem przechadzam się w Twoim ogrodzie, wiem,ale wejdziesz w domostwo, tam mnie o rękę poprosisz.

Zapach ogrodu, słowa urzeczonej w głębie siebie wprowadzam, jest cudownie, jest wiosna dla mnie zakochanego starca

Bolesław Zaja (urodzony w 1938 r)
Piękno ze smutkiem opuszczam

Autor:slonzok

autor

slonzok

Napisany: 2020-11-08 Dodano: 2020-11-08 19:56:58

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie