Tamta burza

Usiadłem na ławce i opisywałem...

Słońce za oknem chmurami zachodzi,
robi się duszno, chyba burza nadchodzi.
Zrywa się wiatr, porywa liście i gałęzie,
teraz błysk i grzmot, słychać go wszędzie.

Ludzie się chowają, natura gniewem wzbiera,
pokazuje swą potęgę, rozpędu nabiera.
Miota błyskawicami na wszystkie strony,
gwiżdże wiatr, rozrywa drzew korony.

Liście na ulicy tańczą w jego takt,
wstęp grozy i zniszczenia, prawdziwego życia akt.
swą złą stronę natura bezwstydnie odkrywa,
maskę dającej życie i spokojnej zrywa.

Spoglądam na szybę, natury pierwsza łza,
już nie grozi, nie niszczy, teraz w smutku trwa.
Krople deszczu jak łzy po szybie spływają,
dowód na uczucie smutku i bólu dają.

Dziwny obraz, grozi i jednocześnie płacze,
Ja, człowiek mały nic dla niej nie znaczę.
Ciemne chmury wszędzie dookoła,
porwisty wiatr, ulewa, błyskawice, twarz potwora.

Natura to potwór który rządzi światem,
raz daje życie a raz jest życia katem,
i jak człowiek, ma też swoje humory,
jak jest zła, wypuszcza z klatki swe potwory.

Potężne żywioły rządzące światem,
służące pokornie pod natury batem.
Lecz też jest matką i życie daje,
to dzięki niej wszystko dookoła nas powstaje.

Pokazując uśmiech słońca promieniami
świat ożywia, wszystkich ludzi chwali.
I tak jak teraz, gdy przez okno swe wyglądam,
oczyma natury przez jej serce spoglądam.

Teraz już jest spokojnie, słońce świeci,
słyszę krzyki, po kałużach skaczą dzieci.
Nie ma już burzy, natura się uspokoiła,
spogląda na swój dom, któremu wcześniej groziła...

Tak to wyglądało w tym momencie...i też tak to czułem...a to niby zwykła burza była...

autor

srokavip

Napisany: 2008-08-23 Dodano: 2008-09-04 13:38:47

Ten wiersz przeczytano 661 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie