Tańczące żurawie

W ostatnim dniu kwietnia w chłodne popołudnie,
poszedłem na spacer, na podmokłe łąki,
słońce swoim blaskiem mamiło świat złudnie,
a wiatr w suchych trzcinach szarpał bazi strąki.

Chciałem dziś zobaczyć jak tańczą żurawie,
osiadłe tej wiosny nad strugą w szuwarach,
jak w godach miłosnych pląsać będą w trawie,
dziwacznymi ruchy ćwiczyć kroki w parach.

Za olchą ukryty, ujrzałem w oddali,
te ptaki dostojnie kroczące w szeregu,
strojne w swoje pióra jak na wielkiej gali,
pokaz rozpoczęły w półlocie, w półbiegu.

W podskokach dziwacznych napierając tłumnie,
głowami w purpurze nisko się kłaniają,
po czym odskakując wodzą okiem dumnie,
i głośnym klangorem melodie śpiewają.

Z nagła krzykiem sroka tańce ich zmroziła,
o niebezpieczeństwie dała znać skrzekliwie
i grupa tancerzy pod niebo się wzbiła,
wśród ciszy wiatr trzciny wciąż targał złośliwie…

autor

M.N.

Napisany: 2017-09-08 Dodano: 2017-09-08 08:09:09

Ten wiersz przeczytano 836 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie