Tańczyła z Ogniem

Ostrzegali ją wszyscy,
By była ostrożna
Że z ogniem zabawa,
Nie dla wszystkich jest dobra.

Ostrzegali, mówili,
Błagali nad wszystko,
O ona się śmiała,
I biegła w ognisko

Tańczyła z ogniem,
Tańczyła jak szalona.
Na skraju przepaści,
Do ducha podobna

Suknię miała czerwoną,
Wyszywaną płomieniem,
Tren sukni był dymem,
A wianek diamentem

Tańczyła z Ogniem,
Tańczyła tak blisko,
Że płomyczek jej serca
Zapłonął ogniskiem

Najpierw powoli,
Potem jak huragan
Zajęły się włosy,
Spłonęła jej szata

Ogień oczyszcza,
Ale tylko złoto
Dla serc papierowych
Jest zawsze zagładą

Spłonęła w płomieniach,
Opadły jej skrzydła.
Nie dla niej już taniec,
Nie dla niej muzyka.

I tylko w noc czarną,
Przepojoną latem,
Ognia zew słyszy.
Pobiec chce za nim.

Na łąki, na pola.
Tańczyć, aż tchu starczy
Lecz nie dla niej już suknia.
Nie dla niej już wianek.

Lecz gdy pytają się ludzie
Czy żałujesz, miła?
Z uśmiechem odpowie:
Ja nic nie straciłam...

I nie żałuje.
Byłam płomieniem,
Tańczyłam z Ogniem
Dziś jestem Istnieniem.

autor

Nimrodel"Tori"Sanguinoso

Dodano: 2012-01-01 23:45:47

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie