Tango dla ojczyzny

Czas – w pomrukach i gonitwach rybitw
głosem serca zaklina wyniosłe.
Księżyc gwiazdą przymierzył – i chybił –
a może ja – do snu nie dorosłem?

Noc na rękach ciąży jak sztanga
gdy ramiona bogów – rozpostarłeś.
Teatr lalek zaprasza do tanga –
czy znów ja – jeszcze nie umarłem?

Oto dzień malowanych w pył mostów;
Oto syn, który w walce nie klęka –
kiedy armia rzeźbiących krwią kostuch –
dzieci przynosi na rękach,

których do końca nie rozumiem,
których nikt z was – nie pojmie prędzej
zanim w splątanych rąk i tłumie
ujrzy gordyjski węzeł.

Bo wyuczeni dumnych matur
w świat przenikliwy kondukt leci,
lecz na co dziś takiemu światu
kąśliwe i samotne dzieci?

Bo wychowała nas ojczyzna
wśród bieli brzóz i w dzikich olchach,
a teraz sobie tylko drwi z nas
nasza prawdziwa matka polka.

Już ojciec umarł – mąż narodu,
duch snów dziecięcych – snów chimerą
straszy, że nowy idzie nam Exodus –
ciągnąc na rykszach głowy sierot.

Przecina sznur ulic – samochód,
wali się lampa z ladacznicą,
na jednej wielkiej beczce prochu
stoimy tuż pod szubienicą.

Tylko zapyta jeszcze anioł,
Któż z nas się dzisiaj szczerze przyzna,
Że krew by w walce przelał za nią –
By zdrową była nam ojczyzna?

autor

Pocieszko

Napisany: 2013-01-27 Dodano: 2013-02-18 07:15:54

Ten wiersz przeczytano 928 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie