Taniec snów

Skąd we mnie jest tyle ukrytej muzyki,
co echem powraca wśród zdarzeń powodzi?
Mała garstka marzeń ze złudzeń wyzutych,
na dancing wśród wspomnień najchętniej się godzi.

Księżyc spacerował, jak klucznik w kościele,
zapalił na niebie gwiezdne żyrandole.
Zerkając za okno kanapę pościelę,
jednak zamiast pląsać, pomodlić się wolę.

Wiatr co drzemał w lesie właśnie się obudził,
w sobie znanym rytmie skrzypi okiennicą.
Snom będzie przygrywał w tej nocnej tancbudzie.
Niech będzie wesoło, straty się nie liczą.

Cudowne melodie zacznie grać nad ranem,
kiedy sen umyka spod przymkniętych powiek.
Tak trudno jest słuchać pieśni ukochanej
wiedząc, że co było już tylko opowie.

Wtedy dom na wzgórzach wyłoni się z cienia,.
myśli tam kustoszem, dbają o szczegóły.
Chociaż dekoracji od lat nikt nie zmieniał,
czas na takie triki wcale nie jest czuły.

Chętnie chciałby wszystko usunąć z pamięci,
ale zapomnienie to lek bardzo drogi,
a na myśl użycia łza się w oku kręci.
Lepiej niech od tańca snom drętwieją nogi.

autor

kasztanowiec

Napisany: 2013-02-23 Dodano: 2013-02-23 20:06:11

Ten wiersz przeczytano 1396 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie