Taniec św. Wita

balansuję na linie strachu
jak akrobatka w cyrku
pijana w sztok rytualna tancerka
huśtając się na szarfie do rytmu

piszę pożegnalny list
jak nieudolna siedmiolatka po śladzie
zza lustra na mój głupi popis
ktoś niewidzialny zerka
wsłuchuje się w spazmatyczny szloch
i mam go w wzgardzie

goreję jak smoliste łuczywo
do czegoś piekielnego skłania mnie pokusa
staję się demonem i aniołem pospołu
na czarownicę nie mam już zadatków
wyrok straceńczy nie poszedł gładko
a polerowane lustro zbyt wiernie odbija
ten pląsawiczy taniec św. Wita
ten wibrujący danse macabre

coś uniemożliwiło śmierć i anielski byt
unieruchomiło mnie w tej dziwnej męce
roztrzaskał się wazon z porcelitu
obalił nieśmiertelności mit

zdjąłeś moją woskową maskę pośmiertną
schwytałeś strzaskaną głowę w ręce
chroniąc przed urazem
dziękuję
masz opiekuńczość w darze

autor

kaslach

Napisany: 2015-09-04 Dodano: 2015-12-04 15:14:08

Ten wiersz przeczytano 883 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Zdrowie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie