TC

Zanim powiesz: Bzdura! Przyjdź i popatrz, jak tam jest! Nie wiesz co tam się dzieje. Zamilcz w pokorze, albo stań obok mnie i spróbuj przetrwać jeden tydzień....

Są jeszcze miejsca, oj, dużo takich śmietników ludzkich wyobrażeń o świecie,
gdzie nie liczysz się bardziej, niż ręce Twe brudne i poranione od pańszczyzny. Rzeź człowieczeństwa.
W ciele człowieczym snują się po halach produkcyjnych,
sprzedane dusze, za efekt wygody i lepszego kwitu.
Tak zwani Brygadierzy, Dowódcy przegranych w ich oczach batalionów,
ludzi słabych i zastraszonych. Ich serca usychają, rozczarowaniem przepocone.
Wchodzisz na Bramę tego systemu, jeszcze wierząc w dobro ludzkiego spojrzenia,
a potem już tylko łzy w ukryciu i praca obozowa. Zero ułaskawienia.
Są tacy ludzie, których obchodzi tylko, abyś jak najwięcej przerzucił towaru,
nie ważne, jeśli zdechniesz pod płotem, wracając do domu. Za bramę obozu powolnej zagłady.
Ci ludzie. Jakby marzący o tym, by wykończyć cię, byś był martwą powłoką,
bezwolną do bólu. Tak łatwiej tobą manipulować.
By twe ręce zapewniły im profit u wyższej władzy,
Nieważne, co czujesz, tylko ile nadrobisz czasu swym zmęczonym ciałem.
Są między nami stworzenia nie znające zasad szacunku, czy zrozumienia,
ale potrafią jak nikt inny wyciskać cytryny. Zabijają całe drzewka.
Zgorzknienie i przestrach wokół nich. Oto ich sukces, ich duma, czy rutyna.
Nawet chyba nie wiedzą, jak bardzo krzywdzą boskie sumienie.
Dla nich to normalny dzień. Kolejna dniówka i do domu.
Ile ofiar pochłonie ta polityka? A co ich to obchodzi?
Nie mają przecież serca, tylko zestaw noży na każdą okazję.
A jak ci się nie podoba, to zejdź im z oczu! Droga otwarta.
Nie ma tutaj szarych kolorów. Tylko czerń i biel.
Jesteś niewolnikiem. Nikim, co wypracuje normę. Albo odejdź precz!
Też mają rodziny, dzieci, ale są lepsi, bo to oni bat trzymają!
Srogi wzrok i ciągły krzyk. Przepisy pod maszynę pozamiatane.
Nie masz wytchnienia, nie masz odpoczynku w tym świecie.
Bo oni rozkazują! Są twymi szefami przecież!
Królują w obozie zagłady ludzkich marzeń i oczekiwań na szacunek.
Oto ich świat. TC Dębica. Witaj po drugiej stronie piekła. Tej, gdzie nikt już nie żartuje.

A może oni nawet nie nienawidzą, nie chca zabić.
Po prostu nie obchodzi ich nikt dookoła. Obojętni, egoiści. Nie dobiją. Lecz zaprawdę! Ręki ci nie podadzą!
Po prostu jesteś jak zepsute powietrze, niepotrzebny, choć wyzyskiwany do granic.
Bo skoro już muszą cię znosić, to przynajmniej bój się ich! Oto wola tejże Władzy!

autor

rebel

Napisany: 2009-08-17 Dodano: 2009-08-17 13:59:57

Ten wiersz przeczytano 769 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Praca

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie