Te kobiety

Trzecia dwadzieścia. A ja wciąż w barze.
Coraz to później jest na zegarze.
Topię swój żal w głębokiej szklance whisky.
I łez jestem tak bardzo już bliski.

Jestem potrzebny ? Nawet jeśli, to komu ?
Nie chcę mi się nawet wracać do domu.
Żona wiecznie wściekła, ciągle tylko krzyczy.
Me serce ze smutku niczym lew dziki ryczy.

Czuję, że suche są moje usta.
Szklanka za szybko zrobiła się pusta.
W radiu smętna piosenka leci.
Obok dosiedli się jacyś faceci.

Jeden mówi: ’’ Moja nie gotuje’’
A drugi na to: ’’ Moja wciąż mi truje’’
’’ A moja niestety nie trzyma diety ! ’’
’’ No cóż, niestety takie są kobiety ’’

Z taką krytyką na pewno się nie godzę,
Wszystkie złe opinie ? Z tym też się nie zgodzę.
Bo mimo wszystko kobieta jest jak kwiat.
Kwiat, który przysłania cały nasz męski świat.

W myślach jest jak wybuchowy ładunek.
Miłością odurza niczym silny trunek.
Nie ma więc co ukrywać tak skrycie,
że bez kobiety nie istnieje życie...

Zostawiam napiwek, nie będę więcej pił.
Wychodzę i biegnę szybko do domu co sił.
Jestem, ściągam buty, z tęsknoty umieram.
I drzwi do sypialni po cichu otwieram.

Wstaje, i rzuca się w moje ramiona.
Widzę jak bardzo jest za mną stęskniona.
A morał z tego taki, że nie warto rozpaczać,
tylko je kochać, i po prostu im wybaczać...

autor

niepoprawny_romantyk

Dodano: 2010-08-13 02:10:30

Ten wiersz przeczytano 713 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie