Teatr zwany miłością

Wzlatując w przestworza miłości
zatracając się w jej pięknie
i zatapiając w delikatności
lekko trącona upadłam....

ten jeden jedyny i ostatni raz.

Już nie będzie wyznań, czułych pocałunków, zmysłowych szeptów.
Nie będzie nas.... może nigdy nie było....?

Mnie też nie będzie...
- z wolna konam -
rozkładam płaszcz umarłych złudzeń, którymi karmiłam duszę.

Żyję - choć może już umarłam...?
Jeszcze oddycham? Przecież zabrałeś powietrze.
Duszę się z wolna... powoli....
A ty, choć jesteś daleko nadal sączysz w me usta truciznę o smaku truskawek z napisem "Tęsknota".

Słodka to gorycz mieć cię obok, ale nie móc dotknąć....

Siłą rzeczy los tak chciał.
Nie moim szczęściem kochać, być kochaną.
Lecz mając wszystko - nie mieć nic.

I siadać cicho, opowiadać
historię cierniem zwieńczonej miłości
płakać i śmiać się
cierpieć i żałować,
mieć za swych widzów
ślepców i głuchych

autor

Asieńka16

Napisany: 2006-04-05 Dodano: 2006-04-05 20:19:27

Ten wiersz przeczytano 432 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie