W teatrze marzeń

Nie gram, więc nie wiem...

To prawda, człowiek zakochany jest o wiele lepszy. I
właśnie wtedy jest sobą. Gdy cierpi nie chce okazywać
swego oblicza ( bo nie zawsze warto) i zmuszony jest
grać rolę.
Miłego dnia.

a ja mam odwrotnie, zakochanie to dla mnie jakiś
nierealny trans , pozdrawiam chacharku

refleksja i teatr życia
całkowicie na tak
pozdrawiam

świetna refleksja...coś w tym jest:) pozdrawiam

Tak bywa, choć nie zawsze:)

masz rację w życiu jak w teatrze czasem zakładamy
maski...
pozdrawiam :-)

W swoich czterech ścianach jesteśmy sobą, a na
zewnątrz chodzimy w maskach. Pozdrawiam niedzielnie :)

jak aktorzy na scenie pozorów
pozdrawiam :)

Życie to jeden teatr, daje do myślenia,życie
niektórych ludzi można porównać do gry aktorów na
scenie.Fajnie to oddałeś .

Witaj jak zwykłe spostrzeżenia bardzo realne i bardzo
ludzkie...podoba mi się szczególnie czytając o poranku
powracam do gry pozorów...miłego dnia.

Dobrze oddany stan ducha! kiedy zakochanie minie,
wracamy do gry pozorów, odnajdując samych siebie:)
Ciekawy przekaz:)

To smutne, ale takie ludzkie.Samo życie.Pozdrawiam.

I to jest magia zakochania :)

Ciekawy zamysł daję do myślenia. Pozdrawiam:)