W teatrze uczuć II - Jak...

Wełniana lalka poruszana
na sznurkach
które mogą się przedrzeć, są stare
Kiepski teatr kiepskiego dramatyzmu

Poddana bezwładnie ekstazie
Buja się na boki, bez sensu i gracji
Niewinna, sponiewierana marionetka

Miejsca na widowni prawie puste
Już nikogo nie bawi ten występ

Może dlatego, że ta cholerna
marionetka nie chce być więcej
tylko narzędziem?

Ona pragnie
Wyrwać obolałe dłonie ze sznurków
Zapomnieć każdy wyuczony ruch
Spuścić aksamitną, karminową kurtynę
Zatracić niepowtarzalny klimat przedstawienia
Spalić teatr wraz ze znudzoną publicznością...

A ty z teatru udaj się do kawiarni I przy świecach udaj, że nie widziałeś...

autor

niepoprawna

Dodano: 2005-06-19 15:52:32

Ten wiersz przeczytano 1456 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Antyczny Klimat Dramatyczny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie