technologia organizmu

Ranie stopy o tory nowoczesności
Rozcinam mięso aż do kości
Zębami ryje po trotuarze
W myślach mam betonowe miraże
Głową obijam się po asfaltowych ulicach
Gubię włosy na zakrętach i przecznicach
Rozrywam ciało o metalowe latarnie
Których światło spala ludzkie cienie marne
Blada jasność lamp neonowych
Oślepia wzrok moich oczu kolorowych

Kable, liny i przewody
Przechodzą przez moje ciało
Od pięt aż po czubek głowy
Językiem zlizuje jony i kationy
Plusy, minusy, elektryczne hormony
Gaz i ropę smakuje swym podniebieniem
Konsumuje to łatwo palne zauroczenie
Pociągam nosem odurzające spaliny
Zamiast zapachu dojrzałej maliny
Czuje odór deratyzacji i strychniny

Musze uciec musze na ocean zieleni wypłynąć
Muszę ten gruz i złom życia ominąć
Bo inaczej utonę w nim na wieki
I nie otworze już ani jednej powieki

autor

luka22

Napisany: 2008-09-26 Dodano: 2008-09-27 21:48:26

Ten wiersz przeczytano 745 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Technologia

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie