Tęczowe koniki

Cichutko na palcach.
Skradam się pośród snów.
Przestrzeń i cienie,
jednak coś się dzieje.
Płynę czy stoję ?
Po prostu jestem.
Latam po kątach snu.
Nagle szarpią się myśli.
Umykają i przesuwają się,
jak kadr filmów.
Tak - życie też jest filmem,
ale czy sny nie?
Idę uliczkami-
są wąskie i złocisto jasne.
Widzę kościoły strzeliste,
jest ich dużo , aż za dużo.
Porażają złotym kolorem.
Rażą słonecznym blaskiem.
Nigdzie nie ma ludzi.
Jestem w potężnej sali-
do połowy zagruzowanej.
Pojawił się orszak mały,
ale bogato przyozdobiony.
Słyszę – to Kazimierz Wielki.
Trzyma polską chorągiew.
Obraz się rozmył.
Zobaczyłam mnóstwo koników.
Chowały się za kamieniami.
Były różnej wielkości,
jak kuce i małe jak pięść.
Piękne i barwione tęczą.
Widać mur, jakby granica.
Pas cudownie soczystej zieleni.
Ujrzałam rzeczywistość.
Szłam pod górkę.
Piasek złoty pośród ruin.
Weszłam na powalony mur.
Zobaczyłam zieleń
była za murem.
Przeskoczyłam i wylądowałam na trawie.
Poszłam do ludzi ,
bo za zielenią było miasto.
Dzisiejsze miasto.
Sen zniknął; rzeczywistość pozostała.

autor

Maria Magdalena Proskurowska Rubas

Napisany: 2015-06-09 Dodano: 2015-06-09 00:06:05

Ten wiersz przeczytano 734 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie