w ten dzień 1 listopada

idę ,środkiem alei
znanej mi od zawsze
lodowy marmur mrokiem
chroni tajemnice cienia
pozą zadumy błyszczą człekokształtne twarze
wokoło znicze listopad -wirują wspomnienia


trzeszczące
drzewa toną w nurcie dramaturgii
zdają się ramionami wrastać w żal tej chwili
idę, mijając cząstkę ludzkiej bezradności.
skupionej w prośbach za tych
którzy się spełnili


liście
jak łzy człowieka wiatr dłońmi ociera
bez ruchem wypełnione epitafium życia
tu leżą myśli inne stracone marzenia.
szczyty nieosiągalne już nie do zdobycia.

autor

jarek k

Napisany: 2008-10-26 Dodano: 2009-10-28 12:30:00

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie