Teraz... kiedy już go nie ma...

Dedykowany koledze, którego niestety nie ma już wśród nas ... :(

Teraz kiedy spienione fale nam Go odebrały
Tylko słone łzy i fotografie pozostały...
Oczy dziewczyny w wodę się wpatrzyły
I jej myśli wokół niego się skupiły...

Teraz tak bardzo będzie jej Go brakowało
Cierpienie jej dusze już opanowało
Brak słów by ująć to co się stało,
To co o Jego życiu zadecydowało

Teraz letnie poranki będą zamglone
Bo choć uczucie było odwzajemnione
I ich serca miłością przepełnione
To wspólne marzenia zostaną niespełnione

Teraz księżyc będzie płakał nocą
A krople deszczu, sen jej zakłócą
Czasem gwiazdy o nim pieśń zanucą
Choć Te miłe chwile nigdy już nie wrócą

Teraz na każdy szelest będzie wyczulona
Ale przecież nie jest całkowicie osamotniona
Bo z wieloma osobami jest zaprzyjaźniona
Lecz przez Niego już nie będzie do snu utulona

Boże !On już u wrót Twoich stoi
A jej rana w sercu wciąż się nie goi!

Wciąż ogromne katusze cierpi dusza jej
Bo Go nie ma na Ziemi tej...

Widocznie tak chciało przeznaczenie
I pozostało po nim tylko wspomnienie...

ale zawsze będzie w naszych sercach...

autor

Tekilka

Napisany: 2005-07-04 Dodano: 2005-07-04 00:05:19

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie