Teraz to ma sens

Ciasno, duszno…
Samotność otacza jak tłum na koncercie
Krzyczy głośno, ale nikt nie słyszy tego głosu rozpaczy
Bo za wiele osób krzyczy?
Bo trudno się z tym wszystkim uporać?
Bo już nie ma nadziei…?
Kiedy na kieliszku w restauracji życia
Jest zbyt wiele rys
Wyrzuca się go, tłukąc wcześniej na miliony kawałków
Pozostaje po nim tylko brzęk szkła
I małe drobinki, niezdolne, by je na powrót posklejać

Najgorzej jest dać nadzieje
By ja potem zabrać
Szarpanina uczuć, zrywanie przywiązań
Karmienie marzeniami pomieszanymi z odrobiną jawy
Tłumaczenie sobie znaków dnia codziennego
By kiedy zaczną się spełniać
Pokazać, że to nie to
Że było by zbyt dobrze i pięknie

Na ziemi nie ma raju
Czasem zastanawiam się
Dlaczego?
Mimo, że to diabelskie pytanie
Tak często pojawia się we mnie
Bo nie widzę wyjścia z tej beznadziejnej sytuacji
Może tylko ja
Nosze taki krzyż
Chciałabym mieć tego pewność
Że nikt inny tak nie cierpi
Wtedy przyznałabym racje:
„Tak, teraz to ma sens”

autor

Agnieszka Lisowska

Dodano: 2007-11-05 20:20:08

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie