Tęsknię za tobą, mamo

Każdej nocy docieram do tej nieodgadnionej granicy.
Poza nią – cisza i chłód,
I gwiazdy,
Które w ogromnej przestrzeni
Obsypują drżącym światłem moje dłonie
I oczy
Umęczone wiecznością.

Nikt tego nie widzi, kiedy dostrzegam ten blask milczących planet,
Tę entropię
Pradawnego wszechświata.
I porównuję odległe kształty w prześwitach,
I drgające prześwity
Kształtów.

Mamo – ja – przemieniam się w pył
I opadam deszczem,
Kiedy pochmurny dzień staje u bram świata.
Mamo – ja – już dawno umarłem i nie pamiętam słów,
I nie pamiętam oddechu nieba.
Jedynie twój dotyk,
Gdy mnie tak pięknie tuliłaś do serca.
Gdy przed ostatnim snem –
Tak czule gładziłaś po głowie.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2014-09-20 Dodano: 2017-02-14 03:35:37

Ten wiersz przeczytano 709 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie